Lib in

ito na nga. diz iz it panzit.
parang nung isang araw lang napag-usapan namin ni phat kid pag magkasama na kami sa iisang bahay -

- na siya ang bahala sa pagkain at ako sa paghuhugas. na mapipilitan siyang maglaba at maglinis ng bahay kung wala kaming magiging katulong. na magbabadyet kami para makapag-ipon at maging mayaman.

natawa at natuwa kami sa ideya. lalo na ako na unang beses makipaglive-in.

sabi ng kaibigan ko, madaming adjustments. hanggang sa brand ng toothpaste puwedeng pagsimulan ng away. hindi malayong mangyari lalo na sa panahon natin ngayon. lalo na sa mundong ginagalawan natin ngayon.

nireready ko na sarili ko sa oras na magkasama na kami ni phat kid sa iisang bubong. iniisip ko na masaya. na lahat ng problema kakayanin. na gagawin namin ang lahat para magwork ang relasyon. na hindi kami tutulad sa ibang magpartner. na hindi aabot sa basagan ng plato at lumilipad na kutsilyo ang relasyon namin.

ipinagdarasal ko araw-araw na sana maging handa ako pagdating ng araw na yun.

pero sabi ko nga, si papa God mapagbiro talaga.

at nagpapasalamat ako sa Kanya araw-araw dahil ibinigay Niya ang gusto ng puso ko mas maaga sa inaasahan ko. natutuwa ako dahil siguro sa paniniwala ng langit, kaya ko nang maglebel-up. kaya na namin ni phat kid.

parang kahapon lang, nag-aalala ako sa sasabihin ng pamilya ko kung magdesisyon akong humiwalay at magsarili. iniisip ko lagi baka masira lang ang bagong relasyon na mahigit tatlong taon ko nang hinihintay.

alam kong sobrang aga pa para magsalita pero narealize ko, kaya ko pala. kaya pala namin.